Τετάρτη, Ιουλίου 27, 2011

Η ασύμετρη συνέχεια και το τέλος

Για τί απ’ όλα αυτά να γράψω άραγε; Να βγάλω πάλι την πίκρα μου και το  παράπονο, για τ’ άδικο και το απάνθρωπο που υπάρχει γύρω μου; Να γράψω για τη χαρά και την ευτυχία που αισθάνομαι, ως άνθρωπος που ζει στο δικό του κόσμο, κάθε φορά που δίνω, και την αισιοδοξία που μπορεί να προκαλέσει η σκέψη και μόνο ότι το σύμπαν ανταποδίδει κάθε καλό, όπως συνηθίζεται να λέγεται;
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο!
Η πίκρα μεγαλώνει κάθε φορά που ασχολούμαι μαζί της, γίνεται σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα και με σκεπάζει, με πνίγει. Αν πάλι γράψω για κάτι χαρούμενο, χρωματιστό, αισιόδοξο δεν θα προλάβουν να περάσουν 2-3 μέρες και ένα κοφτερό μαχαίρι με αστραφτερή λάμα θα πέσει πάνω μου και θα με κάνει για άλλη μια φορά χίλια κομμάτια. Φοβάμαι...

Τρίτη, Ιουλίου 26, 2011

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΟΜΠΟΣ

Να ένας ακόμη κόμπος που δεν μπορώ να λύσω...
Γιατί οι άνθρωποι θεωρούν τόσο υποτιμητικό να αγαπάς, να δίνεσαι ν’ αφοσιώνεσαι σε έναν άλλον άνθρωπο;
Ο καθένας δεν σκέφτεται παρά τον εαυτούλη του και τίποτα περισσότερο. Αν πεις, και επιμείνεις ότι αγαπάς κάποιον όλοι θα σε πουν ηλίθιο, κορόϊδο και θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να σε πείσουν ότι αυτό το συναίσθημα που σε διακατέχει είναι κακό και σε φθείρει. Θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να σε πείσουν ότι κάνεις λάθος, ότι κάνεις κακό στον εαυτό σου με το να αγαπάς.
Αν μάλιστα τύχει ν' αγαπάς κάποιον που αυτός δεν τρέφει τα ίδια συναισθήματα για σένα, οι τρίτοι θα κάνουν ότι μπορούν για να σε κάνουν να πάψεις να τον αγαπάς, θα σου πουν ότι δεν αξίζει να στενοχωριέσαι για κάποιον, οποιοσδήποτε κι αν είν’ αυτός. Θα επιμείνουν να «ξεκολλήσεις», να σταματήσεις να αισθάνεσαι, πάντα βέβαια με το πρόσχημα… «εσύ που είσαι μια χαρά άνθρωπος, όμορφος, ωραίος… κ.λπ., κ.λπ., δεν αξίζει να χαλάς τον εαυτό σου μ’ αγάπες, κ.λπ. κ.λπ…»

Και να πάλι κόμπος για λύσιμο!
Και γιατί δεν λένε ποτέ στο αρνητικά φερόμενο άτομο, τα καλύτερα για σένα ώστε να το πείσουν να έρθει πιο κοντά σου; Αυτά τα ίδια πράγματα που είπαν και σε σένα στην προσπάθειά τους να σε πείσουν να εγκαταλείψεις, να πάψεις ν’ αγαπάς. Γιατί;
Πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται στο να βλέπουν δυστυχισμένους ανθρώπους γύρω τους. Αναλαμβάνοντας το ρόλο του παρηγορητή – συμβουλάτορα αυτό τους εξυψώνει. Το γεγονός ότι προσπάθησαν ή/και προσπαθούν να διαλύσουν μιαν αγάπη τους κάνει να αισθάνονται υπεροχή, θρίαμβο!

Κι άλλος κόμπος!
Γιατί ρε φίλε πρέπει να αγαπώ κάποιον μόνο όταν μ’ αγαπά κι αυτός; Εγωϊστικό δεν είναι αυτό; Μα τι ρωτάω; Αφού για τον καθένα σημασία έχει μόνο ο εαυτός του, το ΕΓΩ του.
Ε, λοιπόν όχι, όταν αγαπάς πραγματικά σημασία δεν έχει ο εαυτός σου, σημασία έχει ο άλλος!
Ο άλλος που και θα  πονέσεις γι' αυτόν, και θα τον νοιαστείς, και θα κλάψεις, και θα χαρείς

Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2011

ΟΝΕΙΡΑ

Δυστυχώς τα όνειρά μας μερικές φορές δεν πραγματοποιούνται κ μένουμε να κοιτάμε το ρολόι που σταμάτησε το χρόνο...Όταν κάτι μας λείπει ΠΑΝΤΑ θα μας πονάει..!Απλά προσπαθούμε να συνεχίσουμε...!!!!!!!!!! Ονειρεύτηκα να σε γνωρίσω και σε γνώρισα ... Ονειρεύτηκα να σε αγαπήσω και σε αγάπησα... Ονειρεύτηκα να με αγαπήσεις αλλά ήταν απλά ένα όνειρο.!!Θελω να σε κλειδωσω στα ονειρα μου για να μη μου φυγεις ποτε.. Κανε ενος λεπτου σιγη να ακουσεις την καρδια μου το πως χτυπα για σενανε τη μερα και στα ονειρα μου.... Κανε ενος λεπτου σιγη και απλα θυμησου μονο διχως εσενα η καρδια βυθιζεται στον πονο...Καποτε μου ζητησες να σου πω τι χρωμα εχουν τα ονειρα μου.. εχουν κοκκινο σαν τα χειλη σου και ασπρο σαν την ψυχη σου.. εμαθα πως μαγαπας οχι απο το στομα σου .. αλλα απο το βλεμμα σου ενα πρωινο που με κοιταξες μεσα στα ματια γελωντας.. μου εμαθες να μιλαω με τα ματια και να ακουω με τη καρδια.. μου εμαθες πως το μονο μερος που θα ειμαστε για ΠΑΝΤΑ ασφαλεις ειναι τα οενιρα μας.. εκει οσα χρονια και αν περασουν... μια φωτια θα καιει καθε βραδυ ... και θα συναντιομαστε χωρις να μιλαμε.. μονο θα κοιτιομαστε... εκει.. στα ονειρα μας.. που ο χρονος δεν ΥΠΑΡΧΕΙ..!!

Τετάρτη, Ιουλίου 20, 2011

ταξιδι χωρις προορισμο

Και παλι ξεκινας ταξιδι..μονος,δεν υπολογισες ακομα μια φορα οτι υπαρχουν κι αλλοι γυρω σου..πισω σου..διπλα σου..
Δεν σκεφτηκες καν αν ειναι ετοιμοι και αν εχουν το κουραγιο να κανουν ενα τοσο μακρυ ταξιδι..με τοσο αμφιβολο προορισμο..

Οσο και αν θελουν να σε ακολουθισουν..ισως ειναι κι ολας τοσο κουρασμενοι..τοσο μα τοσο πληγομενοι,απογοητευμενοι..απο σενα..
δεν τους δινεις την ευκαιρια ποτε...παντα εισαι εσυ και μονο εσυ...
γεματος υποσχεσεις και..σχεδια..σχεδια που παντα ειναι δικα σου και μονο δικα σου.. και παντα μα παντα εισαι εκτος προβλεψεων και στοχων..
δεν ειναι ευκολο φιλε μου να κανει κανεις μαζι σου το ταξιδι..
δεν μπορεις να υποστιριξεις τη διαδρομη ειναι μεγαλη...πολυ μεγαλη για τα ποδια σου..το βαρος ασηκωτο...αλλη μια φορα μετρας μονο εσυ...εσυ και ενα ακομα ταξιδι χωρις προορισμο...ΛΥΠΑΜΕ..ΕΣΕΝΑ ..ΕΜΕΝΑ..ΕΜΑΣ..ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ...