Για τί απ’ όλα αυτά να γράψω άραγε; Να βγάλω πάλι την πίκρα μου και το παράπονο, για τ’ άδικο και το απάνθρωπο που υπάρχει γύρω μου; Να γράψω για τη χαρά και την ευτυχία που αισθάνομαι, ως άνθρωπος που ζει στο δικό του κόσμο, κάθε φορά που δίνω, και την αισιοδοξία που μπορεί να προκαλέσει η σκέψη και μόνο ότι το σύμπαν ανταποδίδει κάθε καλό, όπως συνηθίζεται να λέγεται;
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο!
Η πίκρα μεγαλώνει κάθε φορά που ασχολούμαι μαζί της, γίνεται σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα και με σκεπάζει, με πνίγει. Αν πάλι γράψω για κάτι χαρούμενο, χρωματιστό, αισιόδοξο δεν θα προλάβουν να περάσουν 2-3 μέρες και ένα κοφτερό μαχαίρι με αστραφτερή λάμα θα πέσει πάνω μου και θα με κάνει για άλλη μια φορά χίλια κομμάτια. Φοβάμαι...
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο!
Η πίκρα μεγαλώνει κάθε φορά που ασχολούμαι μαζί της, γίνεται σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα και με σκεπάζει, με πνίγει. Αν πάλι γράψω για κάτι χαρούμενο, χρωματιστό, αισιόδοξο δεν θα προλάβουν να περάσουν 2-3 μέρες και ένα κοφτερό μαχαίρι με αστραφτερή λάμα θα πέσει πάνω μου και θα με κάνει για άλλη μια φορά χίλια κομμάτια. Φοβάμαι...
