Σαν αράχνη που υφαίνει γύρω μου ύπουλα το θανατηφόρο ιστό της που τυλίγεται γύρω μου και με παραλύει ..όπου να ναι θα αρχίσεις να ρουφάς λαίμαργα κάθε στάλα ζωής από το μυαλό μου..
κλείνεις όσο πάει και πιο πολύ την παγίδα σου χωρίς να μου αφήνει κανένα περιθώριο να ξεφύγω..θέλω να φύγω να τρέξω μακρυά σου να σωθώ...κάθε βλέμμα σου είναι και ένα ακόμα κομμάτι του ιστού σου...
Δεν υπάρχουν αντίο...η αγάπη δεν ενώνει τίποτα...τσιγάρο μόνο του σε βρώμικο τασάκι..έχει γίνει πια η Ζωή μου...δεν ξέρω αν πια σ αγαπώ η αν απλά έχεις γίνει ένα μέρος της καθημερινότητάς μου..κάθομαι μόνη μου παγιδευμένη στον ιστό σου τον ιστό της αγάπης???
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααχαχαχαχαχαχααχ
