ΡΟΛΟΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ

ολοκληρη ζωη απο φορεμενους ρολους..
γονιος..συντροφος..φιλος...
ποσο ψεμα..ποση υποκρισια πια..
κουραστικα..πνιγομαι...
μερα με τη μερα η θηλια σφιγγει ..
στενευει στο λαιμο μου..
μου κοβει την ανασα....
η αιωνια καταθλιψη..
με εχει ακομα μια φορα ρουφιξει...
με τραβαει κατω..
ποσο χαμηλα μπορω να φτασω...
δεν εχει πατο..κατρακυλαω...
βλεπω το τελευταιο σκαλι
ολοκληρη ζωη μου ρολοι..
αλλοι κομψοι αλλοι αλητειας..
μανα ..πατερας..αδελφη..αδελφος
ρολοι αλλωτε καλοφορεμενοι
αλλωτε ξεκρεμαστοι και κακοφορεμενοι
με κρινεις...σταματο μαλακα...
δεν μπορω να λειτουργω αλλο με ΠΡΕΠΕΙ...
εχω περασει κατα παρα πολυ τα ορια μου...
τα παλια ακομα και αν ειναι χθεσινα
συνθετουν το τι ειμαι το ποιος ειμαι..
αδειασα οχετο σκεψεων σε εναν ανθρωπο
καποιον που δεν ξερω
καποιον που μ αγαπαει χωρις ρολους
δεν μπορω να αναπνευσω..
κανω σπαμοδικες κινησεις πανικου...
και δεν μπορω να κανω βημα...
κατρακυλαω σε ασχημα μονοπατατια του μυαλου...
ρολοι..αλλαζει ο σκηνοθετης..το σεναριο..
με ρωτας τι θελω...γελιε ατεχνε σκηνοθετη
περατα με...ασε στην ησυχια μου
δεν θελω δεν πρεπει ..δεν μπορω..
ενα μονο ρολο..τον τελευταιο..
του αυτοχειρα..

φτιασιδια περιτεχνα..

σάπια όνειρα βρωμάνε νεκρές ελπίδες..

ζωσμένοι με αόρατα συρματοπλέγματα μουχλιασμενης συνείδησης..

κρυμμένοι σε κάθε λογής καταγώγια..

χαμένοι στο άπειρο της σαθρότητας 

αρρωστημένοι Ηδωνοί...πουτάνες..

κλεμμένα ψέματα του χασίς και του αλκοόλ...

πρόσωπα μαστιγομενα από την σύφιλη του  μυαλού σας...

μαρμάρινα μνήματα ανούσιας ματαιοδοξίας...

ξεφτισμένο λακέδες..γλείφτες ..

χαμένες αγάπες στην λάσπη..γουρούνια..

κι από πάνω φτιασίδια περίτεχνα...

μπογιατισμενες μορφές..νεκροκέρια για φώτα..

τρομακτικοί κλόουν με κοφτερά δόντια..

βδέλλες..σκουλήκια..

κομπλεξικές μουστακαλουδες

άτριχοι μάγκες...

γαμημένες ψυχές κενών φιαλών..

και από πάνω φτιασίδια περίτεχνα...

κερινα φτερα..

μιας και δεν μου έδωσες εσύ τα φτερά ,θα τα βρω μονάχη μου...θα τα φορέσω κι ας είναι σαν του Ικάρου κέρινα!ξέρω ξέρω...θα λιώσουν μόλις πετάξω κοντά στον ήλιο..σκέφτηκες ότι αυτό θέλω;
εσύ δεν ξέρεις τι είναι μοναξιά..εσύ δεν ξέρεις τι είναι να μιλάς με 4 τοίχους και να σου δίνουν απάντηση!!
δεν έχεις μείνει μοναχός με σένα και σε κατηγορεί ο εαυτός σου..να σου λέει πόσο λάθος είσαι..
μάλλον να σου λέει ότι είσαι μόνο ένα λάθος..
δεν βρέθηκες δέσμιος των δικών σου αλυσίδων..δεν κρατάει εσένα πίσω η δειλία σου να κάνεις βήματα μπροστά..δεν έχεις χτισμένα εσύ τα τείχη γύρω σου
θα φορέσω λοιπόν τα καινούρια και μοναδικά μου φτερά και θα φτάσω στον ήλιο..θα πάω εκεί κοντά του μήπως και του κλέψω λίγο φως..και αν λιώσουν τα φτερά μου δεν πειράζει τουλάχιστον θα λιώσουν από την ζεστασιά του...και θα βούτηξω στο κενό χαρούμενη και με την ψυχή λουσμένη φως...

σε θελω...

Θελω να γραψω για σενα...για μενα...για μας..ξελω να φωναξω δυνατα οτι...

δεν μπορω ομως..πρεπει να σωπασω..να κρυψω τι αισθανομαι...

εσενα σκεφτομαι οτι ισως τρομαξεις...

ισως ξαφνιαστεις και φυγεις..

εξω φυσαει ενα δροσερο ανοιξιατικο αερακι..μπαινει απο το παραθυρο και χαιδευει την πλατη μου.

θυμηζοντας μου το αγγιγμα σου...ψιθυριζει ηδονικα στο αυτι μου...σε θελω...

τυλιγει το ελαφρυ του αγγιγμα γυρω απο το κορμι μου αναστατονοντας με... αφινομαι στον αισθησιασμο του..

κλεινω τα ματια και σε νοιθω διπλα μου..να περνας τα χειλη σου πανω απο τα δικα μου..και να κατεβαινουν στον λαιμο μου...σκαβοντας μονοπατια ποθου...δυναμωνουν οι παλμοι μου και ..χανομαι ..σβηνω στην αγγαλια σου...σφιξε με κι αλλο...μην με αφινεις να φυγω παλι...ανεβασε με στα συννεφα ακομα μια φορα..παρε την ψυχη και το σωμα μου..ειναι δικα σου..παντα ηταν...ΣΕ ΘΕΛΩ..

ΜΑΣΚΑ

και να που το τελος εφτασε σχεδον..σε κοιταω και δεν βλεπω το γνωριμο προσωπο που αγαπησα..

σε κοιταω και εχω απεναντυ μου εναν αγνωστο..ενα προσωπο κρυμενο πισω απο μια μασκα..αδιαφορο,απλα περαστικο απο μια εικονα ...ξεθοριασμενη και θολη..κλεινω τα ματια,γεμιζω τα πνευμονια μου αερα και κρατω την ανασα μου...ελπιζω μολις ανασανω ξανα και ανοιξω τα ματια να δω και παλι εσενα...ομως...τι κριμα...ακομα η μασκα ειναι εδω...αντιγραφει τις κινησεις σου...την λεξεις σου...και την ανασα σου ..ακομα και το βλεμμα σου..ομως το χαδι σου...οχι την φωνη σου...δεν μπορει...

σε πηρε και σε φυλακισε..σε κλειδωσε μακρυα βαθεια στην αδιαφορια..παλευω μαζι της..προσπαθω καιρο να την πεταξω απο πανω σου...να την καψω σε φωτια δυνατη...θα καψω κι εσενα αν το κανω...κοιτω λοιπον το τελος να φτανει..ωρα με την ωρα...μερα με τη μερα...

η σκια του απλωνει το σκοτεινο της διχτυ πανω μας ολο και πιο πολυ...ωρα με την ωρα ..μερα με τη μερα...φευγεις...σε τραβαει η μασκα ολο και πιο πολυ και χανεσαι...χαμομαι κι εγω στο σκοταδι του τελους...βουλιαζω...μεχρι να φτασει το τελος μας....

ΤΡΟΜΑΖΩ...

και παλι γυρισαμε στα ιδια ...στα παλια..σε εκεινη τη σκοτεινη περιοδο του φοβου...
της αμφισβητησης και του πονου..
με πονας...ολους μας πονας..και ξερεις κατι...νομιζω οτι πια σ αρεσει...
κατα ενα περιεργο τροπο νομιζω οτι πλεον σου δινει ικανοποιηση..
με τρομαζεις..μας τρομαζεις και με πονας..μας πονας..πολυ..
ακομα μια φορα ξυραφια κυλουν στις φλεβες μου...
σκιζουν τη σαρκα μου με μανια και με ματωνουν...
καθε σου λεξη ειναι και ενα ακομα ενα ξυραφι ..ακομα ενα κοψιμο πιο βαθυ..
γιατρευεις τις πληγες μου και συνεχιζεις το αρρωστο παιχνιδι σου..
εχω ματωσει..αιμορραγω..στραγκιζω μερα με τη μερα ωρα με την ωρα..
ποναω ..ποναμε ..αγαπη μου...με τρομαζεις ..μας τρομαζεις..
σκοταδι απλωνεται απο που περνας..βαθυ πυκνο..αδιαπεραστο...
αμφισβητεις ακομα και τον εαυτο σου...ποναω αγαπη μου..
ατσαλι και φωτια περναει την καρδια μου...η φυχη μου ειναι παλι στο πουθενα.
ειμαι στο ολοκληρωτικο τιποτα...τρομαζω...τρομαζουμε..
εμαθα πια να ποναω..δεν μαθαμε ομως να ποναμε..
φευγουμε καθε στιγμη που περναει και πιο μακρυα...αλλου εγω αλλου εσυ..
αποσταση ..κενο και χαος αναμεσα μας....χαθηκαμε αγαπη μου...
εχεις κι ολας φυγει...ταξιδευες με ταχυτητες φωτος..
δεν το εχεις ακομα δει...με εχεις αφισει τοσο πισω...
κουραστικα...αιμορραγω..θελω να κρυφτω..απο σενα...

ΦΕΥΓΕΙΣ

και παλι μονη μου χαμενη σε εναν ουρανο πονου..πικρας..θλιψης..
δεν εισαι εδω..ακομα μια φορα πεταξες κι εφυγες μακρυα μου..θα γυρισεις καποτε και παλι..
μονο κια μονο για να φυγεις ξανα..εχεις κανει σκοπο της ζωης σου να με πονας;γιατι;...εγω το μονο που εκανα ολη μου την ζωη ηταν να σ αγαπω..
ξαφνου ενα εκτυφλωτικο φως κανει την εμφανιση του και διωχνει μακρυα το απεραντο σκοταδι μου...ζω ..ανοιγω τα ματια διαπλατα να χορτασω φως...ξερω βλεπεις οτι θα σβησει παλι συντομα...
εισαι σαν κομητης...περνας αφινεις το φως σου να φανει καις οτι βρεθει στο περασμα σου και παλι χανεσαι....σπας καθε φορα την καρδια μου σε αμετρητα κομματια και περνει ολη μου την υπαρξη για να ενωθουν ξανα...καθε φορα μενω πισω νεκροζωντανη..χαμενη...ψυχη ακομα πιο παγωμενη απο πριν..αφινομαι να πιστεψω τα λογια σου...σ αγαπω μου λες..πιστευω οτι δεν θα φυγεις..αληθεια το πιστευω..κι ομως να ...φευγεις παλι και παλι..καθε λεπτο καθε στιγμη...ακομα και τις δικεςμας στιγμες νομιζω εισαι εκει αλλα...ειναι ετη φωτος μακρυα μου..
.δεν σε κατηγορω...δεν ειναι φταιξιμο δικο σου..

.ειναι το λαθος που εκανα και τοσο σ αγαπω...
 

Σε αγγιζω..

γυρισες και παλι ..εισαι εδω..οπως ο ενοχος γυριζει παντα στον τοπο της ενοχης του..χωρις πως και γιατι...λες και δεν περασε μια μερα..
με κοιταξες με το βαθυ σου βλεμμα χαμογελοντας οπως τοτε..ακομα μου μιλουν τα ματια σου..με πλησιασες απλωσες τα χερια σου κοιτοντας με λαχταρα...
εκλεισες το προσωπο μου στα χερια σου και με τραβηξες κοντα σου..
αγγιξες τα χειλη μου με τα δικα σου σε ενα γλυκο και ζεστο φιλι..το παθος αρχισε να χυνεται απο παντου..η ηδονη πλημυρισε ολο το δωματιο..δαγκωσες και φιλισες την σαρκα μου..λατρεψες με το κορμι σου το κορμι μου...ηπιαμε το μεθυστικο χυμο του ερωτα..και μεσα στην παραζαλη...με πηρες αγρια και τρυφερα και με σηκωσες τοσο μα τοσο ψηλα..σχεδον αγγιξα τα συννεφα...
ειδα τον παραδεισο μεσα στην αγγαλια σου και την κολαση μαζι...
ενοιωσα αγγελος και δαιμονας μαζι..αγια και αμαρτωλη..τα δυο κορμια μας ενωμενα σε εναν τρελο αφινιασμενο χωρο ερωτα και παθους...μετα απο τοσα χρονια σκοτους και μοναξια...
τρυπωσες μεσα μου ...βαθεια και τυλιξες τα χερια σου γυρω απο την παγωμενη μου ψυχη και τη ζεστανες με τη φλογα σου...ξυπνησες μεσα μου τοσα συναισθηματα..ζωντανεψες τις τοσες νεκρες μου αισθησεις...
ηρθες και με πηρες απο την φυλακη μου..με απελευθερωσες ακομα μια φορα...περασαν οι καιροι αλλαξαν οι χειμωνες σε ανοιξες και τα καλοκαιρια σε φθινωπορα..κι εσυ εισαι παλι εδω..σε θελω τοσο που σε αγγιζω και ποναω..σ αγαπω και σε μισω...

ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ...

αλλαζεις ...τρεχεις χαμενος μεσα στις τοσες αλλαγες σου...
χανεσαι κλεισμενος στον δικο σου κοσμο ακομα μια φορα και με αφινεις εξω...
με διωχνεις απο κοντα σου..λες και ποτε δεν ημουν κατι για σενα...εγινες ενα αγριμι ..επιθετικο και συχνα επικυνδινο..φοβαμε..παω να σε πλησιασω και κρυβεσαι στην φωλια σου...λουφαζεις εκει μεσα στην αρχη..αν επιμεινω τοτε αρχιζεις και βρυχασε σαν πληγωμενο θεριο...
εντυπετωπιζεις οποιον σ αγαπαει με ειρωνια..δεν το βλεπεις το ξερω..εχεις κλεισει τα ματια μου ερμητικα και δεν αφινεις να μπει μια σταλα φως..ας μην ειναι απο τον ηλιο...ας ειναι και απο το φεγγαρι..
καθε μου στιγμη πελον ειναι ενας αγωνας να καταλαβω..
τι θελεις ..πως ...γιατι..
ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ....
αλλαζεις...καθε μερα εχω να ανεβω ενα τεραστιο βουνο που χτιζεις αναμεσαμας..
καθε μερα κι ενα καινουριο βουνο...
καθε μερα και ενα καινουριο αγχος..
αλλαζεις...μαζι σου με κανεις και αλλαζω κι εγω..φοβαμε πλεον το θεριο που εχεις αφισει να γεννηθει...
αλλαζω..τρομαζω...φοβαμε...
ΦΟΒΑΜΕ ΤΟ ΑΚΟΥΣ;;;;ΦΟΒΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
ΑΛΛΑΖΕΙΣ
αλλαζω..κρυβομαι να μην με δεις..
τρομοκρατουμαι στην σκεψη οτι θα δεις τα ματια μου...
ΑΛΛΑΖΩ ΤΡΟΜΑΖΩ...ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΜΑΙ
μην δεις τα ματια μου παλι να κλαινε...θα με ρωτησεις ισως...τι να σου πω...;;;;
ΦΟΒΑΜΕ...
καβαλα στον εφιαλτη...καλπαζω χαμενη
με ΔΙΩΧΝΕΙΣ..ΚΑΙ ΚΡΥΒΕΣΑΙ..
αλλαζεις...ΑΛΛΑΖΩ...
φοβαμε οτι θα βρω τη ΔΥΝΑΜΗ KAΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...
δεν ξερω τιο θα κανω..ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΜΟΥ ΚΑΛΠΑΖΩ...