ΜΑΣΚΑ

και να που το τελος εφτασε σχεδον..σε κοιταω και δεν βλεπω το γνωριμο προσωπο που αγαπησα..

σε κοιταω και εχω απεναντυ μου εναν αγνωστο..ενα προσωπο κρυμενο πισω απο μια μασκα..αδιαφορο,απλα περαστικο απο μια εικονα ...ξεθοριασμενη και θολη..κλεινω τα ματια,γεμιζω τα πνευμονια μου αερα και κρατω την ανασα μου...ελπιζω μολις ανασανω ξανα και ανοιξω τα ματια να δω και παλι εσενα...ομως...τι κριμα...ακομα η μασκα ειναι εδω...αντιγραφει τις κινησεις σου...την λεξεις σου...και την ανασα σου ..ακομα και το βλεμμα σου..ομως το χαδι σου...οχι την φωνη σου...δεν μπορει...

σε πηρε και σε φυλακισε..σε κλειδωσε μακρυα βαθεια στην αδιαφορια..παλευω μαζι της..προσπαθω καιρο να την πεταξω απο πανω σου...να την καψω σε φωτια δυνατη...θα καψω κι εσενα αν το κανω...κοιτω λοιπον το τελος να φτανει..ωρα με την ωρα...μερα με τη μερα...

η σκια του απλωνει το σκοτεινο της διχτυ πανω μας ολο και πιο πολυ...ωρα με την ωρα ..μερα με τη μερα...φευγεις...σε τραβαει η μασκα ολο και πιο πολυ και χανεσαι...χαμομαι κι εγω στο σκοταδι του τελους...βουλιαζω...μεχρι να φτασει το τελος μας....

ΤΡΟΜΑΖΩ...

και παλι γυρισαμε στα ιδια ...στα παλια..σε εκεινη τη σκοτεινη περιοδο του φοβου...
της αμφισβητησης και του πονου..
με πονας...ολους μας πονας..και ξερεις κατι...νομιζω οτι πια σ αρεσει...
κατα ενα περιεργο τροπο νομιζω οτι πλεον σου δινει ικανοποιηση..
με τρομαζεις..μας τρομαζεις και με πονας..μας πονας..πολυ..
ακομα μια φορα ξυραφια κυλουν στις φλεβες μου...
σκιζουν τη σαρκα μου με μανια και με ματωνουν...
καθε σου λεξη ειναι και ενα ακομα ενα ξυραφι ..ακομα ενα κοψιμο πιο βαθυ..
γιατρευεις τις πληγες μου και συνεχιζεις το αρρωστο παιχνιδι σου..
εχω ματωσει..αιμορραγω..στραγκιζω μερα με τη μερα ωρα με την ωρα..
ποναω ..ποναμε ..αγαπη μου...με τρομαζεις ..μας τρομαζεις..
σκοταδι απλωνεται απο που περνας..βαθυ πυκνο..αδιαπεραστο...
αμφισβητεις ακομα και τον εαυτο σου...ποναω αγαπη μου..
ατσαλι και φωτια περναει την καρδια μου...η φυχη μου ειναι παλι στο πουθενα.
ειμαι στο ολοκληρωτικο τιποτα...τρομαζω...τρομαζουμε..
εμαθα πια να ποναω..δεν μαθαμε ομως να ποναμε..
φευγουμε καθε στιγμη που περναει και πιο μακρυα...αλλου εγω αλλου εσυ..
αποσταση ..κενο και χαος αναμεσα μας....χαθηκαμε αγαπη μου...
εχεις κι ολας φυγει...ταξιδευες με ταχυτητες φωτος..
δεν το εχεις ακομα δει...με εχεις αφισει τοσο πισω...
κουραστικα...αιμορραγω..θελω να κρυφτω..απο σενα...

ΦΕΥΓΕΙΣ

και παλι μονη μου χαμενη σε εναν ουρανο πονου..πικρας..θλιψης..
δεν εισαι εδω..ακομα μια φορα πεταξες κι εφυγες μακρυα μου..θα γυρισεις καποτε και παλι..
μονο κια μονο για να φυγεις ξανα..εχεις κανει σκοπο της ζωης σου να με πονας;γιατι;...εγω το μονο που εκανα ολη μου την ζωη ηταν να σ αγαπω..
ξαφνου ενα εκτυφλωτικο φως κανει την εμφανιση του και διωχνει μακρυα το απεραντο σκοταδι μου...ζω ..ανοιγω τα ματια διαπλατα να χορτασω φως...ξερω βλεπεις οτι θα σβησει παλι συντομα...
εισαι σαν κομητης...περνας αφινεις το φως σου να φανει καις οτι βρεθει στο περασμα σου και παλι χανεσαι....σπας καθε φορα την καρδια μου σε αμετρητα κομματια και περνει ολη μου την υπαρξη για να ενωθουν ξανα...καθε φορα μενω πισω νεκροζωντανη..χαμενη...ψυχη ακομα πιο παγωμενη απο πριν..αφινομαι να πιστεψω τα λογια σου...σ αγαπω μου λες..πιστευω οτι δεν θα φυγεις..αληθεια το πιστευω..κι ομως να ...φευγεις παλι και παλι..καθε λεπτο καθε στιγμη...ακομα και τις δικεςμας στιγμες νομιζω εισαι εκει αλλα...ειναι ετη φωτος μακρυα μου..
.δεν σε κατηγορω...δεν ειναι φταιξιμο δικο σου..

.ειναι το λαθος που εκανα και τοσο σ αγαπω...
 

Σε αγγιζω..

γυρισες και παλι ..εισαι εδω..οπως ο ενοχος γυριζει παντα στον τοπο της ενοχης του..χωρις πως και γιατι...λες και δεν περασε μια μερα..
με κοιταξες με το βαθυ σου βλεμμα χαμογελοντας οπως τοτε..ακομα μου μιλουν τα ματια σου..με πλησιασες απλωσες τα χερια σου κοιτοντας με λαχταρα...
εκλεισες το προσωπο μου στα χερια σου και με τραβηξες κοντα σου..
αγγιξες τα χειλη μου με τα δικα σου σε ενα γλυκο και ζεστο φιλι..το παθος αρχισε να χυνεται απο παντου..η ηδονη πλημυρισε ολο το δωματιο..δαγκωσες και φιλισες την σαρκα μου..λατρεψες με το κορμι σου το κορμι μου...ηπιαμε το μεθυστικο χυμο του ερωτα..και μεσα στην παραζαλη...με πηρες αγρια και τρυφερα και με σηκωσες τοσο μα τοσο ψηλα..σχεδον αγγιξα τα συννεφα...
ειδα τον παραδεισο μεσα στην αγγαλια σου και την κολαση μαζι...
ενοιωσα αγγελος και δαιμονας μαζι..αγια και αμαρτωλη..τα δυο κορμια μας ενωμενα σε εναν τρελο αφινιασμενο χωρο ερωτα και παθους...μετα απο τοσα χρονια σκοτους και μοναξια...
τρυπωσες μεσα μου ...βαθεια και τυλιξες τα χερια σου γυρω απο την παγωμενη μου ψυχη και τη ζεστανες με τη φλογα σου...ξυπνησες μεσα μου τοσα συναισθηματα..ζωντανεψες τις τοσες νεκρες μου αισθησεις...
ηρθες και με πηρες απο την φυλακη μου..με απελευθερωσες ακομα μια φορα...περασαν οι καιροι αλλαξαν οι χειμωνες σε ανοιξες και τα καλοκαιρια σε φθινωπορα..κι εσυ εισαι παλι εδω..σε θελω τοσο που σε αγγιζω και ποναω..σ αγαπω και σε μισω...