ΤΡΟΜΑΖΩ...

και παλι γυρισαμε στα ιδια ...στα παλια..σε εκεινη τη σκοτεινη περιοδο του φοβου...
της αμφισβητησης και του πονου..
με πονας...ολους μας πονας..και ξερεις κατι...νομιζω οτι πια σ αρεσει...
κατα ενα περιεργο τροπο νομιζω οτι πλεον σου δινει ικανοποιηση..
με τρομαζεις..μας τρομαζεις και με πονας..μας πονας..πολυ..
ακομα μια φορα ξυραφια κυλουν στις φλεβες μου...
σκιζουν τη σαρκα μου με μανια και με ματωνουν...
καθε σου λεξη ειναι και ενα ακομα ενα ξυραφι ..ακομα ενα κοψιμο πιο βαθυ..
γιατρευεις τις πληγες μου και συνεχιζεις το αρρωστο παιχνιδι σου..
εχω ματωσει..αιμορραγω..στραγκιζω μερα με τη μερα ωρα με την ωρα..
ποναω ..ποναμε ..αγαπη μου...με τρομαζεις ..μας τρομαζεις..
σκοταδι απλωνεται απο που περνας..βαθυ πυκνο..αδιαπεραστο...
αμφισβητεις ακομα και τον εαυτο σου...ποναω αγαπη μου..
ατσαλι και φωτια περναει την καρδια μου...η φυχη μου ειναι παλι στο πουθενα.
ειμαι στο ολοκληρωτικο τιποτα...τρομαζω...τρομαζουμε..
εμαθα πια να ποναω..δεν μαθαμε ομως να ποναμε..
φευγουμε καθε στιγμη που περναει και πιο μακρυα...αλλου εγω αλλου εσυ..
αποσταση ..κενο και χαος αναμεσα μας....χαθηκαμε αγαπη μου...
εχεις κι ολας φυγει...ταξιδευες με ταχυτητες φωτος..
δεν το εχεις ακομα δει...με εχεις αφισει τοσο πισω...
κουραστικα...αιμορραγω..θελω να κρυφτω..απο σενα...