και να που το τελος εφτασε σχεδον..σε κοιταω και δεν βλεπω το γνωριμο προσωπο που αγαπησα..
σε κοιταω και εχω απεναντυ μου εναν αγνωστο..ενα προσωπο κρυμενο πισω απο μια μασκα..αδιαφορο,απλα περαστικο απο μια εικονα ...ξεθοριασμενη και θολη..κλεινω τα ματια,γεμιζω τα πνευμονια μου αερα και κρατω την ανασα μου...ελπιζω μολις ανασανω ξανα και ανοιξω τα ματια να δω και παλι εσενα...ομως...τι κριμα...ακομα η μασκα ειναι εδω...αντιγραφει τις κινησεις σου...την λεξεις σου...και την ανασα σου ..ακομα και το βλεμμα σου..ομως το χαδι σου...οχι την φωνη σου...δεν μπορει...
σε πηρε και σε φυλακισε..σε κλειδωσε μακρυα βαθεια στην αδιαφορια..παλευω μαζι της..προσπαθω καιρο να την πεταξω απο πανω σου...να την καψω σε φωτια δυνατη...θα καψω κι εσενα αν το κανω...κοιτω λοιπον το τελος να φτανει..ωρα με την ωρα...μερα με τη μερα...
η σκια του απλωνει το σκοτεινο της διχτυ πανω μας ολο και πιο πολυ...ωρα με την ωρα ..μερα με τη μερα...φευγεις...σε τραβαει η μασκα ολο και πιο πολυ και χανεσαι...χαμομαι κι εγω στο σκοταδι του τελους...βουλιαζω...μεχρι να φτασει το τελος μας....
