Δευτέρα, Απριλίου 07, 2014

-chaos-2

Χαμενοι στο απειρο της μοναξιας,
ακολουθουμε τα βηματα του αορατου
τιποτα.
Κενο αγκαλιαζει τις αισθησεις μας
και μας παρασυρει στα βαθη του βουρκου
της νεκρης μας φυσης...
Αποσπα την προσοχη μας και μας χωριζει..
μας χωριζει σε εσυ κι εγω..
Σε τραβαει μακρυα μου και σε σε στελνει
στην φωτεινη πλευρα του κενου..
Καθως χανεσαι απο τα ματια μου,
βουλιαζω ολο και πιο βαθεια στο
τελμα της αρρωστης συνειδησης του πατου..
Η απολυτη σιωπη μου..αυτη ειναι που
σκιζει τον πυκνο και βρωμερο αερα
σαν λεπιδα και επιστρεφει σαν τον
φρικτο αντιλαλο της πονεμενης κραυγης
ενος μωρου τεμαχιζομενο...
απο στομομενο ατσαλι...
Τρυπαει το κουρασμενο μου μυαλο..
Με ποναει...ποναω...ποναω...
Ακομα ποναω..
Κουραστικα να κυνηγαω τ απιαστα
φωτα του χθες..τις ονειρεμενες αχτιδες
του αυριο...
Ελπιζω;...
Οχι..συγνωμη...οχι αλλο πια..
Αφηνω τα χερια μου και βουλιαζω..
χανομαι στα βαθη της μουχλιασμενης ανυπαρξιας...

Δεν υπάρχουν σχόλια: