-chaos-8

Το τερας ξυπναει..η ουρα του
αυτην προσεξε,θα ρουφιξει
οτι σου εχει απομεινει.
Αναξιοπρεπεις κραυγες χαμενες,
κενο απλωνεται και τρωει τον
ηλιο,συναισθηματα κουφια
και δοντια σπασμενα,νεκρες αυταπατες,
βιασμενες ψυχες,
γριες πουτανες ναυαγια σοφα.
Παιδια χωρις ονειρα,γονεις
που δυουν,ανοητες αγαπες,
χυμενα μυαλα βρωμιζουν
τον δρομο σου.
Χαμενα αυριο ,ηλιθια πριν
σημερα αχρηστα..
Βροχη απο λασπες ξεπλενει
τις μερες σου..
Γκαζοντενεκεδες γεματοι σκατα
σκαλωσιες που οδηγουν πουθενα.
Μαυρα δεντρα,λουλουδια ξερα
καταπινουν τους ηρωες με
τα σκισμενα βρακια
Το τερας ξυπναει...
την ουρα του..αυτην προσεξε...

-chaos-7

Σαπιες ελπιδες,ονειρα νεκρα,
κορμα κουρασμενα απελπισμενες
ψυχες..Ειπες μαζι σου,ομως..κρυωνω
ποναει το μυαλο,δακρυζει η ψυχη..
Πεθανε η αισθηση,ζομπι η αφη.
Τρεχω-τρεχω μακρυα να χαθω,
σπαει η καρδια ραγιζει το βλεμμα,
ματια κενα χωρις αυταπατες.
Ειπες σε θελω,ομως κρυωνω..
αχρωμα χρωματα λεξεις βουβες,
φρασεις ανειπωτες...
Τρεχω-τρεχω-τρεχω μακρυα
να κρυφτω,τα κοκκαλα θρυψαλα,
αρθρωσεις ανυπαρκτες..
η γευση μου χαθηκε,
μυριζω το πτωμα μου..
Λιωνουν κομματια,ο ποθος υγρος.
Ενας λαβυρινθος ευθειας στρεβλης...
δρομοι επωδυνοι,σαστισμενα στενα..
Οι φλεβες χωνια,δηλητηριο ρεει
με αλκοολ και καπνο αγιασμοι.
Μια ονειροπαγιδα ιστος,σκοινι
στο λαιμο μου με πνιγει με πνιγει.
Τρεχω-τρεχω-τρεχω-τρεχω
μακρυα να σωθω ..
απο σενα,εμενα κι αυτους.
Με πνιγει το χερι σου κομποι,
ο ιδρωτας μυριζει ξυνιλα
ψευτια..και βρωμια
Μα να να το ερχεται...

-chaos-6

Λαθος της φυσης μοιαζει να ειναι
κακογουστη φαρσα ανιερου σπερματος
φυτεμενη σε κουρασμενη μητρα.
Λαθος της φυσης μοιαζει να ειναι
αποτελεσμα καταραμενης σπορας
σε χερσο χωραφι..
Μεταλλαγμενη λασπη πλασμενη
σε ανθρωπο.
Λαθος της φυσης μοιαζει να ειναι
κενο,περιθοριο,χαμενη στο απειρο,
ζωσμενη με μποχα,ψυχη σκεπασμενη.
Μυαλο νεκρωμενο,σβησμενες αποχρωσεις.
Λαθος της φυσης μοιαζει να ειναι
δεν λεει να σβησει φωτιας κολασμενης
αποβρασμα.Μιας τρωγλης κατοικος
κοινος αποπατοςολο το μελλον της.
Λαθος της φυσης μοιαζει να ειναι
σκοινι τεντωμενο κραταει το βημα της
μεταιωρο βλεμμα,σαπιλα,χαμενα
στο απειρο.Ματια νεκρα,χερια παραλυτα.
Λαθος της φυσης μοιαζει να ειναι
σου χωνει ενα αγκαθι βαθεια στο κορμι σου..
Πονας και ποναει..το ειναι σου γελαει με σενα.
Κραταει λουλουδια,φοραει χαμολεγο..
Λαθος της φυσης μοιαζει να ειναι
σκουρια στη λεπιδα της,την κρυβει στο στερνο σου..
Κοινωναει το αιμα σου και νηπτει τας χειρας της...

-chaos-5

Αδιαφοροι ανθρωποι περνουν διπλα μου.

Με αγγιζουν και η αδιαφορια τους 

με κανει να ανατριχιαζω..

Η γλυκερη και κολωδης αισθηση της 

σαπιλας που αναδυει η αυρα τους, 

κολαει πανω μου σαν βδελλα 

και φουσκωνει ρουφοντας τους χυμους της ψυχης μου.

Σιχαμερα υπολειμματα καμμενων ονειρων

ανακατεμενα με τα απομειναρια δηθεν 

φορεμενης ψευτοαξιοπρεπειας,

ντυνουν στραγγιγμενες υπαρξεις το ρουχο τους,

υφασμενο σε αργαλιους προστυχης δουλοπρεπειας.

Παλευω να κρατηθω μακρυα τους,

η ανασα τους βρωμιζει τον αερα μου,

γεμιζει τα κουρασμενα μου πνευμονια

προνυμφες αηδιαστικων σκουλικιων,

πασπαλισμενων με χρυσοσκονη.

Τα φρικτα ακρα τους σαν πλοκαμια

τυλιγονται γυρω απο το λαιμο μου..

Ασφυκτυω,πνιγομαι..παλευω..

Μια μποχα καθοσπρεπισμου και 

ψευτοαριστοκρατιας φραζει τα ρουθουνια μου

σαν ιστος μαλλιαρης αραχνης 

ξεχασμενη σε σκοτεινη σοφιτα.

Ξορκιζω την ασχημια και την βρωμα τους 

με φωτια και μπαγιατικες ελπιδες..

Ενος λεπτου κραυγη για ολες τις νεκρες σιωπες....

Σκελετοι νεκρων ονειρων, 

μαραμενα τριανταφυλλα σκορπισμενα 

στο βρωμικο πατωμα της καρδιας τους..

Αδιαφοροι νερκοζωντανοι περιπλανονται γυρω μου...

Κενα βλεμματα..τσακισμενα φτερα..

παλευω με δρακοντες,

σβηστες αψυχες οθονες σκοτωμενου 

αιματος αναβουν στο δρομο.

Αχρωμα χρωματα,σωματα νεκρα..

Λαβυρινθοι αποσυνθεσης,χανομαι μεσα τους.

Ξορκιζω εμενα..

Ρουφουν την ψυχη μου μεσα απο τα μιατια μου.

Πονανε τα ονειρα και τρεμει το σωμα μου..

Σιωπη..

-chaos-4

Το τελος πλησιαζει..το σκοταδι
απλωνει το σαδιστικα βαρυ του
πεπλο πανω μου..
Πισω του διακρινω καποια
δακρυσμενα ζευγαρια ματιων..
Δεν φοβαμε μην πονεσει
η αγκαλια του κενου...
Με πλησιαζει ομως πολυ γρηγορα..
Ακουω τα βηματα του να
πλησιαζουν ολο και πιο κοντα...
Το περιμενω εδω και πολυ καιρο..
Ισως ολη μου τη ζωη..
Μα επιτελους..εφτασε.
Τα δακρυσμενα ματια τους τα βλεπω
πλεον θολα,
χανοανται απο μπροστα μου
με πολυ γρηγορο ρυθμο..
Σε λιγο ολα σβηνουν...
Πεταω ολο και πιο ψηλα,
χανομαι στην αγκαλια του
αντικρυζω την ψυχροτητα του συμπαντος
λυτρωμενη απο καθε ανθρωπινο
συναισθημα..
Γινομαι ενα με το κενο και
εξαφανηζομαι στα βαθη των
απεραντων οριων του..
 το τελος πλησιαζει,το σκοταδι
απλωνει το σαδιστικα βαρυ του
πεπλο πανω μου...

-chaos-3

Ετοιμαζομαι για το μεγαλο ταξιδι..
Ενα ταξιδι που θα κανω σχεδον..
χωρις να το θελω..
Δεν θα παρω αποσκευες,ειναι..
αχρηστες εκει που παω..
Οχι δεν θα κρυωνω,μην σκας..
δεν θα πειναω..δεν θα ποναω.
Μην ανησυχεις..
Να ερθεις μαζι μου;Οχι ..
Αυτος ο προορισμος ειναι μονο για
μενα.Δεν θελω παρεα..δεν θα κουραστω..
Επιστροφη;Οχι..ειναι one way ticket trip..
Μια και μοναδικη θεση..
Ενας και μοναδικος σταθμος..
Ενας τοπος..
Ομως πριν φυγω θα κανω μια γιορτη!!
Θα σας καλεσω ολους ..φιλους...
αδελφια..συντροφους κι
εχθρους,δικους και ξενους..
Μια τελευταια μεγαλη γιορτη
με δυνατη μουσικη
ποταμους αλκοολ και
καλα τσιγαρα..
Θα φορεσουμε ολοι τα καλα μας ρουχα
και το καλο (ξερεις εσυ το ψευτικο) μας
χαμογελο,
θα ανταλλαξουμε τις γνωστες τυπικες φιλοφρονησεις
με "φιλους"καρδιακους..
Αυτους τους αδιαφορους κολλητους..
Και πριν η γιορτη τελειωσει
"πνιγμενη" απο την "αγαπη" σας,
πριν να σας πω αντιο...
Θα ορμιξω με φορα στον δρομο του ταξιδιου μου...

-chaos-2

Χαμενοι στο απειρο της μοναξιας,

ακολουθουμε τα βηματα του αορατου
τιποτα.
Κενο αγκαλιαζει τις αισθησεις μας
και μας παρασυρει στα βαθη του βουρκου
της νεκρης μας φυσης...
Αποσπα την προσοχη μας και μας χωριζει..
μας χωριζει σε εσυ κι εγω..
Σε τραβαει μακρυα μου και σε σε στελνει
στην φωτεινη πλευρα του κενου..
Καθως χανεσαι απο τα ματια μου,
βουλιαζω ολο και πιο βαθεια στο
τελμα της αρρωστης συνειδησης του πατου..
Η απολυτη σιωπη μου..αυτη ειναι που
σκιζει τον πυκνο και βρωμερο αερα
σαν λεπιδα και επιστρεφει σαν τον
φρικτο αντιλαλο της πονεμενης κραυγης
ενος μωρου τεμαχιζομενο...
απο στομομενο ατσαλι...
Τρυπαει το κουρασμενο μου μυαλο..
Με ποναει...ποναω...ποναω...
Ακομα ποναω..
Κουραστικα να κυνηγαω τ απιαστα
φωτα του χθες..τις ονειρεμενες αχτιδες
του αυριο...
Ελπιζω;...
Οχι..συγνωμη...οχι αλλο πια..
Αφηνω τα χερια μου και βουλιαζω..
χανομαι στα βαθη της μουχλιασμενης ανυπαρξιας...

-chaos-

καθως το τελος με πλησιαζει

οι κραυγες της σιωπης μου

γινονται τρομακτικα δυνατες...

η τραγικη συντροφια της μοναξιας

αγγλιζει το οριο της αβασταχτης

ελαφροτητας της μοναδικοτητας 

του ατελειωτου και απυθμενου...

τιποτα της φρικτης μου υπαρξης...

-chaos-

αλλαζεις-τρεχεις..

• αλλαζεις ...τρεχεις χαμενος μεσα στις τοσες αλλαγες σου...

  χανεσαι κλεισμενος στον δικο σου κοσμο ακομα μια φορα και με αφινεις εξω...

  με διωχνεις απο κοντα σου..λες και ποτε δεν ημουν κατι για σενα...εγινες ενα αγριμι ..επιθετικο και συχνα επικυνδινο..φοβαμε..παω να σε πλησιασω και κρυβεσαι στην φωλια σου...λουφαζεις εκει μεσα στην αρχη..αν επιμεινω τοτε αρχιζεις και βρυχασε σαν πληγωμενο θεριο...

  εντυπετωπιζεις οποιον σ αγαπαει με ειρωνια..δεν το βλεπεις το ξερω..εχεις κλεισει τα ματια μου ερμητικα και δεν αφινεις να μπει μια σταλα φως..ας μην ειναι απο τον ηλιο...ας ειναι και απο το φεγγαρι..

  καθε μου στιγμη πελον ειναι ενας αγωνας να καταλαβω..

  τι θελεις ..πως ...γιατι..

  ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ....

  αλλαζεις...καθε μερα εχω να ανεβω ενα τεραστιο βουνο που χτιζεις αναμεσαμας..

  καθε μερα κι ενα καινουριο βουνο...

  καθε μερα και ενα καινουριο αγχος..

  αλλαζεις...μαζι σου με κανεις και αλλαζω κι εγω..φοβαμε πλεον το θεριο που εχεις αφισει να γεννηθει...

  αλλαζω..τρομαζω...φοβαμε...

  ΦΟΒΑΜΕ ΤΟ ΑΚΟΥΣ;;;;ΦΟΒΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

  ΑΛΛΑΖΕΙΣ

  αλλαζω..κρυβομαι να μην με δεις..

  τρομοκρατουμαι στην σκεψη οτι θα δεις τα ματια μου...

  ΑΛΛΑΖΩ ΤΡΟΜΑΖΩ...ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΜΑΙ

  μην δεις τα ματια μου παλι να κλαινε...θα με ρωτησεις ισως...τι να σου πω...;;;;

  ΦΟΒΑΜΕ...

  καβαλα στον εφιαλτη...καλπαζω χαμενη

  με ΔΙΩΧΝΕΙΣ..ΚΑΙ ΚΡΥΒΕΣΑΙ..

  αλλαζεις...ΑΛΛΑΖΩ...

  φοβαμε οτι θα βρω τη ΔΥΝΑΜΗ KAΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...

  δεν ξερω τιο θα κανω..ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΜΟΥ ΚΑΛΠΑΖΩ...
• 
  

ΡΟΛΟΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ

ολοκληρη ζωη απο φορεμενους ρολους..
γονιος..συντροφος..φιλος...
ποσο ψεμα..ποση υποκρισια πια..
κουραστικα..πνιγομαι...
μερα με τη μερα η θηλια σφιγγει ..
στενευει στο λαιμο μου..
μου κοβει την ανασα....
η αιωνια καταθλιψη..
με εχει ακομα μια φορα ρουφιξει...
με τραβαει κατω..
ποσο χαμηλα μπορω να φτασω...
δεν εχει πατο..κατρακυλαω...
βλεπω το τελευταιο σκαλι
ολοκληρη ζωη μου ρολοι..
αλλοι κομψοι αλλοι αλητειας..
μανα ..πατερας..αδελφη..αδελφος
ρολοι αλλωτε καλοφορεμενοι
αλλωτε ξεκρεμαστοι και κακοφορεμενοι
με κρινεις...σταματο μαλακα...
δεν μπορω να λειτουργω αλλο με ΠΡΕΠΕΙ...
εχω περασει κατα παρα πολυ τα ορια μου...
τα παλια ακομα και αν ειναι χθεσινα
συνθετουν το τι ειμαι το ποιος ειμαι..
αδειασα οχετο σκεψεων σε εναν ανθρωπο
καποιον που δεν ξερω
καποιον που μ αγαπαει χωρις ρολους
δεν μπορω να αναπνευσω..
κανω σπαμοδικες κινησεις πανικου...
και δεν μπορω να κανω βημα...
κατρακυλαω σε ασχημα μονοπατατια του μυαλου...
ρολοι..αλλαζει ο σκηνοθετης..το σεναριο..
με ρωτας τι θελω...γελιε ατεχνε σκηνοθετη
περατα με...ασε στην ησυχια μου
δεν θελω δεν πρεπει ..δεν μπορω..
ενα μονο ρολο..τον τελευταιο..
του αυτοχειρα..